Καλή χρονιά Άγιε μας Βασίλη

Κάθε νέα χρονιά γιορτάζουμε όχι μόνο το νέο -κοσμικό- έτος αλλά και την εορτή του Μεγάλου Βασιλείου.

Ο Μέγας Βασίλειος ο οποίος δεν είναι - σε καμιά περίπτωση- ο Άγιος Βασίλης της coca-cola με κοκκινωπό σκουφάκι, χοντρούλης παππούλης που κάνει "Χο Χο Χο". Ο Άγιος Βασίλειος (όσο κι αν ξεχνούμε σήμερα) είναι ένας ταπεινός άνθρωπος ο οποίος έδωσε όλα τα υπάρχοντά του, ότι είχε και δεν είχε, έκτισε νοσοκομεία, σχολεία , ιδρύματα για τον κόσμο. Ήταν ένας λεπτός από την πείνα Άγιος αφιερώνοντας την ζωή του στον φτωχό κόσμο κι αυτό που είχε ανάγκη.

Πρέπει όλοι με το άκουσα "Άγιος Βασίλης" να μας έρχεται στο νου ο Μέγας Βασίλειος αυτός ο φιλάνθρωπος Άγιος κι όχι ο παγκοσμιοποιημένος "Άγιος" ο οποίος μοιάζει με κοκκινοσκουφίτσα.

Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε κάποιο σύντομο (τουλάχιστο) βιογραφικό του Μέγα μας Άγιου της Ορθοδοξίας.

Η προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου που συνδέθηκε με την Πρωτοχρονιά, αλλά και τη φιλανθρωπία.

Ο Μ. Βασίλειος γεννήθηκε το 330 μ.Χ., ενώ κοιμήθηκε σε ηλικία 49 ετών το 379. Ο Φωστήρ -όπως αποκαλείται- της Καισαρείας δογμάτισε για το 'Άγιο Πνεύμα, για τις σχέσεις μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Το σημαντικό και πρωτόγνωρο, ακόμη και για την φιλοσοφία, είναι ότι για πρώτη φορά ο Μ. Βασίλειος ταύτισε την υπόσταση με το πρόσωπο. Μέχρι τότε το πρόσωπο σήμαινε το προσωπείο, την μάσκα που χρησιμοποιούσε ο ηθοποιός για να παίξει έναν ρόλο, δηλαδή το πρόσωπο ήταν ένα επίθεμα του όντος.

Ο Μ. Βασίλειος σπούδασε στην Αθήνα την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Στην «εξαήμερό» του, δηλαδή στην ερμηνεία που κάνει στην δημιουργία του κόσμου σε έξι ημέρες, κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλες τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής του για τον κόσμο και την δημιουργία του. Αγάπησε την φύση και έκανε στις επιστολές του υπέροχες περιγραφές του τοπίου στο οποίο μόναζε παρά τον Ίρι ποταμό.

Δεν ήταν όμως ένας θεωρητικός Θεολόγος και επιστήμονας, αλλά ήταν και μεγάλος μεταρρυθμιστής. Ενδιαφερόταν για τους δούλους, τους πτωχούς, για την ελάφρυνση της φορολογίας του λαού, για τις αδικίες που υφίσταντο διάφοροι άνθρωποι, διοργάνωσε την φιλανθρωπία. Είναι ο θεμελιωτής των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Το σπουδαιότερο είναι ότι ο Μ. Βασίλειος έκανε όλο αυτό το έργο της φιλανθρωπίας, δείχνοντας το προσωπικό του παράδειγμα, αφού, ενώ ήταν εύπορος, έδωσε όλη την περιουσία του σε όσους είχαν ανάγκη. Μάλιστα όταν πέθανε είχε ως μόνα περιουσιακά στοιχεία ένα τρίχινο ράσο και λίγα βιβλία.

Η κοινωνική προσφορά του σε συνδυασμό με την αγάπη του, την εξυπνάδα του και τις θαυματουργικές του επεμβάσεις φαίνεται και στο περιστατικό σύμφωνα με το οποίο υπάρχει η παράδοση της Βασιλόπιττας. Όταν ο άγιος Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισάρεια, ο Έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε με να εισπράξει φόρους. Οι κάτοικοι φοβισμένοι ζήτησαν την προστασία του προστάτη τους.

"Σάς προτρέπω ευθύς, να μου φέρει έκαστος ό,τι πολύτιμο αντικείμενο έχει» είπε εκείνος Μάζεψαν πολλά δώρα, και βγήκαν μαζί με τον Δεσπότη τους οι κάτοικοι να προϋπαντήσουν τον Έπαρχο. Ήταν όμως τέτοια η εμφάνιση και η πειθώ του Μ. Βασιλείου, που ο Έπαρχος καταπραΰνθηκε, χωρίς να θελήσει να πάρει τα δώρα. Γύρισαν πίσω χαρούμενοι, κι ο άγιος Βασίλειος πήρε να τους ξαναδώσει τα τιμαλφή.

Η επιστροφή βέβαια δεν ήταν εύκολη, διότι είχαν προσφερθεί πολλά όμοια αντικείμενα, δαχτυλίδια, νομίσματα κ.λπ. Ο Βασίλειος τότε σκέφθηκε ένα ξεχωριστό τρόπο: Διέταξε να κατασκευαστούν το βράδυ μικρές πίτες, και μέσα σε κάθε μια από αυτές έβαλε και από ένα πολύτιμο αντικείμενο. Την επόμενη μέρα έδωσε και από μια πίτα σε κάθε ένα από τους κατοίκους της Καισαρείας. Από τότε, λέει η παράδοση, κάθε στη γιορτή του Αγίου Βασιλείου κάνουμε κι εμείς πίτες και βάζουμε μέσα νομίσματα.

Για περισσότερες πληροφορίες για τον Άγιο μας πατήστε εδώ.

Το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων

Χριστός γεννάται Δοξάσατε

24 Δεκεμβρίου και όλα σχεδόν τα καταστήματα και υπεραγορές έχουν στολίσει τις βιτρίνες τους και άρχισαν τις εκπτώσεις, με αφορμή την μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων!



Εγώ γεμάτος οργή και παράπονο για την καπήλευση της εορτής των Χριστουγέννων, είπα να γράψω αυτό το άρθρο.
 Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων; Μήπως βρίσκεται στα φωτισμένα λαμπάκια; Μήπως στις διάφορες Χριστουγεννιάτικες, δήθεν, εκπομπές; Ή μήπως στις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων; 
Όλοι ικανοποιούνται μένοντας στην επιφάνεια και οι άνθρωποι που ψάχνουν την πραγματική ουσία των Χριστουγέννων είναι πολύ λίγοι !



Έτσι λοιπόν περνούν τα Χριστούγεννα χωρίς να αγγίζουν σχεδόν την ψυχή κανενός. Έτσι λοιπόν η γιορτή των Χριστουγέννων εξυπηρετεί άλλους σκοπούς. Εξυπηρετεί το ξόδεμα λεφτών, την ανταλλαγή δώρων και την ψεύτικη διασκέδαση των νέων σε κλαμπ και μπαράκια!

Λοιπόν…Άραγε που βρίσκεται, που χωράει ο Χριστός σε αυτές τις γιορτές; Είναι ο μεγάλος απών αν και η γιορτή του ανήκει απόλυτα.



Τα Χριστούγεννα κοντεύουν για ακόμη μια χρονιά. Σκεφτήκατε ποτέ γιατί γεννήθηκε ο Χριστός στον κόσμο μας; Πολύ απλά για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία ! Για να μπορέσει να συνεχίσει ο άνθρωπος να είναι άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει μόνο αν ο κάθε άνθρωπος δεχτεί στην καρδιά του τον Ιησού Χριστό αφήνοντας στην άκρη την σπατάλη πολλών λεφτών και τις ψεύτικες διασκεδάσεις!


 Στο μυαλό μας κάθε Χριστούγεννα έρχεται απλά ο χοντρός και γελοίος santa claus παρά ο Χριστός, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο και τα φωτάκια φαντάζουν πιο όμορφα από το κατανυκτικό πρωί των Χριστουγέννων στην εκκλησία. 


 Όλα βέβαια έχουν την σημασία τους. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αλήθεια, τα Χριστούγεννα δεν έγιναν απλά αφορμή για διακοπές, απλά μια αφορμή να ξεχαστούμε, που αυτό δεν είναι κακό. Το κακό είναι ακριβώς ότι πετάξαμε τις παραδόσεις μας στους κάδους των αχρήστων για μια "γιορτή" πλέον που τα έθιμα αντικαθιστά η Παγκοσμιοποίηση και ο καταναλωτισμός.


 Ο Μέγας Βασίλειος ο λιγνός και φιλάνθρωπος αυτός Άγιος, αντικαθίσταται από τον παχουλό και καλοθρεμμένο santa claus, ενώ το στολισμένο Ελληνικό καραβάκι αντικαθίσταται από το φωτισμένο, πλέον, δένδρο. Ακόμη, τα παραδοσιακά Ελληνικά κάλαντα βεβαίως αντικαθίστανται από τραγουδάκια με τον Ρούντολφ και κάτι jingle bells τα οποία καμιά σχέση δεν έχουν με τα Χριστούγεννα.


 Το πνεύμα των Χριστουγέννων (όπως παρουσιάζεται σήμερα) δεν είναι πνεύμα των Χριστουγέννων αλλά ένα εμπορικό δημιούργημα που καθηλώνει τις σκέψεις των ανθρώπων σε πράγματα υλικά.


 Έτσι η Γέννηση του Χριστού μας αντικαθίσταται πλέον από όλα αυτά.


 Δεν λέω ότι είναι καταδικαστέο αυτό, όμως είναι μια τέχνη της Παγκοσμιοποίησης να φυλακίσει τον άνθρωπο σε μια νέα "παράδοση" νέα "ήθη και έθιμα" που τον αποξενώνουν από τον πρόγονο και από την Μάνα Πατρίδα. Που τον κάνουν απλά άνθρωπο χωρίς Πατρίδα ή Έθνος. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα Χριστούγεννα αλλά και σε άλλους τομείς.


 Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς τέτοιες Άγιες μέρες, παρόλα ταύτα, είναι να προσφέρουμε αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας, δεν χρειάζεται πραχτικός αγώνας για να κρατήσεις τις παραδόσεις σου, χρειάζεται πνευματική αντίσταση. Με την αγάπη όλα μπορούν να συμβούν και εξάλλου δεν είναι αυτό που μας φέρνει ο Νεογέννητος Χριστός;


 Τι αξία έχουν τα Χριστούγεννα αν απλά ενασχολούμαστε με αυτά τα ζητήματα. Απλά καλά είναι να προβληματιζόμαστε, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι αδελφοί μας για το τι τελικά σημαίνει κάποια Γιορτή ή κάποια έθιμα. Επίσης, μόνο με την προώθηση της παράδοσης πρώτοι εμείς στα σπίτια μας και μετά στους φίλους μας θα καταφέρουμε κάτι.


 Οι καιροί είναι δύσκολοι, και η αντίσταση θα πρέπει να γίνει πνευματική που θα οδηγήσει στην εθνική.



Κλείνοντας, εύχομαι στον κάθε ένα σας να ζήσει ξεχωριστά αυτή την μεγάλη γιορτή και ο Χριστός να κατακλύσει τις καρδιές όλων μας και να βοηθήσει στο ξεσκλάβωμα της πονεμένης Κύπρου μας!


Καλά Χριστούγεννα !

Περί προσευχής ο λόγος...

Γέροντας Παΐσιος

 Η προσευχή για τον Χριστιανό είναι το μεγαλύτερο όπλο για αντιμετώπιση των κακών λογισμών, της έχθρας, της διχόνοιας και πολλών άλλων παθών που τον ταλανίζουν. Ο πιστός άνθρωπος με την προσευχή αντιμετωπίζει τα πάντα! Πολλές φορές ακούμε περιστατικά που με την προσευχή αντιμετωπίστηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Με την βοήθεια του Θεού δηλαδή.

 Ο άνθρωπος είναι αδύναμος. Τόσο πολύ που υπάρχουν άνθρωποι που με το παραμικρό στεναχωριούνται. Κάποιες φορές θίγεται ο εγωισμός μας και στεναχωριόμαστε για παράδειγμα. Αυτό με την προσευχή αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

 Η προσευχή ταπεινώνει τον άνθρωπο και δίνει χαρά στην ψυχή. Με την ταπείνωση ο άνθρωπος ζει σε αυτοκριτική και συγχωρεί πιο εύκολα τους αδελφούς του οι οποίοι ίσως να του έκαναν κάποιο κακό ή τον στεναχωρήσαν.

 Όλα αυτά δεν γίνονται για την μετά θάνατον ζωή. Αντιθέτως, όλα αυτά θωρακίζουν τον άνθρωπο σε αυτή την ζωή! Για το καλύτερο της ψυχής μας πρέπει να αγωνιζόμαστε για να φτάσουμε όσο πιο κοντά μπορούμε κοντά στον Χριστό μας. Η προσευχή είναι το κύριο μας όπλο και μέσο προς αυτή την κατεύθυνση.

Ας αφήσουμε όμως του Αγίους να μας μιλήσουν για την προσευχή παραθέτωντας κάποια ρητά πιο κάτω:

Γέρων Παίσιος:

- Γέροντα, πως κάνετε ευχή για ένα θέμα;

Όλη η βάση που γίνεται η ευχή είναι να πονάει ο άνθρωπος. Αν δεν πονάει, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι και η προσευχή του να μην έχει κανένα αποτέλεσμα. Αν υπάρχει πόνος για το θέμα για το οποίο προσεύχεται, ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.

Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημά τους. Δεν λέω να μην κάνει κανείς προσευχή, αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχει χρόνος, ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μια καρδιακή προσευχή· ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.

Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα! Πριν πιάσεις το ακουστικό, πριν ακόμα καλέσεις, σε ακούει ο Θεός! Και το πληροφορείται ο άλλος. Να δείτε πως οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι' αυτούς και φωνάζουν όπου κι αν βρίσκονται!

Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο· δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα». Τι πόνος είναι; Βασανίζεται με την καλή έννοια ο άνθρωπος. Πονάει, βογκάει, υποφέρει, όταν κάνει προσευχή για οτιδήποτε.

Ξέρετε τι θα πει υποφέρει; Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση. Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου.

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος για την προσευχή και τον ανθρώπινο πόνο. Αξίζει να το δείτε είναι ένα δίλεπτο!