IΕΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΟΥΓΙΑΣ

IΕΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΜΟΥΓΙΑΣ
Ο επαναστάτης ιερέας σε σύγκρουση με τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο
Ο ιερέας Αλεθρικού Χριστόδουλος Μούγιας έδιωξε από την εκκλησία του τους πολιτικούς όλων των κομμάτων, γιατί η πολιτική «είναι ξένη προς το πνεύμα της Ορθοδοξίας».
ΠΑΤΗΡ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

05/11/2009 | ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, από την εφημερίδα "Η Σημερινή"

Εμένα η πίστη μου δεν παζαρεύεται ούτε βγαίνει αλαούνα αλατρέ.
Την εναντίωσή του στις εκφωνήσεις επικηδείων από πολιτικά πρόσωπα μέσα στην εκκλησία του, τον ιερό ναό Αγίου Επιφανίου στο χωριό Αλεθρικό Λάρνακας, επιβεβαίωσε χθες στη «Σ» ο ιερέας της κοινότητας Χριστόδουλος Μούγιας. Τη θέση του υιοθέτησαν τα υπόλοιπα μέλη της Εκκλησιαστικής Επιτροπής με σχετική απόφαση που πήραν τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Ο 60χρονος ιερέας που τολμά να τα βάζει με το πολιτικό και κομματικό κατεστημένο, βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης και με τον Αρχιεπίσκοπο, αφού είναι ένας από τους λιγοστούς ιερωμένους που εξέφρασαν αντίθεση στο διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς και μάλιστα φαίνεται ότι τιμωρήθηκε, αφού δεν έλαβε ακόμα το μισθό του από την Αρχιεπισκοπή. «Δεν έγινα παπάς για να ζω από τον Χριστό, έγινα παπάς για να ζω για το Χριστό», μας είπε χθες στη διάρκεια συνομιλίας μας στο σπίτι του, στο Αλεθρικό, και πρόσθεσε: «Μπορεί να είμαστε μειοψηφία, μπορεί να είμαστε για κάποιους τρελοί, αλλά αν οι άγιοι μάρτυρες Πατέρες μας δεν σκέφτονταν όπως σκέφτονταν, δεν θα είχαμε σήμερα Ορθοδοξία. Εκείνους τους κρέμαζαν και τους σκότωναν, αλλά επέμεναν να αγωνίζονται για την πίστη τους. Γιατί λοιπόν εγώ να φοβηθώ ότι μου έκοψε το μισθό ο Αρχιεπίσκοπος ή ότι θα με παύσει; Μακάρι να είναι καλά».
Ο πατήρ Χριστόδουλος μάς είπε ότι το αποκορύφωμα για την απόφασή του να απαγορεύσει την εκφώνηση επικήδειων από πολιτικούς στην εκκλησία του ήταν περιστατικό που έγινε στη διάρκεια κηδείας στο Αλεθρικό πριν από μερικούς μήνες και που αφορούσε το βουλευτή του ΔΗΣΥ Αμμοχώστου Γιώργο Γεωργίου. «Παρουσιάστηκε ο βουλευτής και πήγε και μπήκε στο ψαλτήρι χωρίς να ρωτήσει κανένα», μας είπε ο πατήρ Χριστόδουλος, και συνέχισε: «Πήγα κοντά του και του είπα χαμηλόφωνα ότι δεν δέχομαι επικήδειους μέσα στην εκκλησία από πολιτικά άτομα. Μου είπε «δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω εγώ», οπότε αποχώρησα και άρχισε να μιλά πριν τελειώσω τη λειτουργία. Τότε, του έκλεισα τα μικρόφωνα, αλλά αυτός συνέχισε να μιλά. Έθεσα το θέμα στην Εκκλησιαστική Επιτροπή που αποφάσισε σε συνεδρία της το Σεπτέμβρη ότι δεν θα επιτρέπονται σε πολιτικά πρόσωπα να εκφωνούν επικήδειους στο χώρο της εκκλησίας.
Αυτό το φαινόμενο της ανάμειξης κομμάτων στους επικήδειους παρουσιάστηκε τελευταία. Έρχεται κάποιος βουλευτής ξένος προς την κοινότητα που δεν ξέρει καν τον πεθαμένο, να μιλήσει για τον πεθαμένο, να μου πει εμένα του ντόπιου ποιος είναι ο συγχωριανός μου και καμιά φορά λέει και γελοία πράγματα. Με ενοχλεί ως ιερέα να έρχονται άτομα που συχνά δεν σέβονται καν τον χώρο ως ιερό, δεν βάζουν το σταυρό τους μπαίνοντας, δεν ανάβουν ένα κερί, δεν προσκυνούν καν. Μπαίνουν στην εκκλησία λες και μπαίνουν σε λέσχη ή σε καφενείο, ζητούν και πρωτοκαθεδρίες, αλλά όλα αυτά είναι ξένα για την εκκλησία, η εκκλησία δεν προσφέρεται για τον κύριο τάδε, η εκκλησία είναι ισοτιμία. Δεν μπορώ λοιπόν να ανεχτώ κάποιον που δεν έχει καμιά σχέση με την εκκλησία, δεν εκκλησιάζεται καν και έρχεται αυθαίρετα και να θέλει να μιλήσει. Με ποιο δικαίωμα; Επειδή είναι βουλευτής ή στέλεχος κόμματος; Για μένα αυτό είναι απαράδεκτο, ξένο προς το πνεύμα της Ορθοδοξίας και δεν το δέχομαι στη δική μου εκκλησία.


Ο Μητροπολίτης Πάφου
-Εναντιώθηκες και στο διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς, έτσι δεν είναι;
-Λαθεμένη έκφραση. Δεν διαφωνώ με το διάλογο, διαφωνώ με το διάλογο για χάρη του διαλόγου. Οι δικοί μας έρχονται και συμπροσεύχονται μαζί με τους Ρωμαιοκαθολικούς, οι οποίοι ουσιαστικά δεν έχουν ιεροσύνη, έχουν αποκοπεί από τον κρίκο μετάδοσης ιεροσύνης από το 1054 που ο Πάπας έκανε δική του Εκκλησία, για να καταστήσει τον εαυτό του Πρώτο επί της γης μετά το Θεό. Όμως εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε το Χριστό ως αρχηγό, κρίνουμε τους πάντες, από τους ιερείς έως και τον Αρχιεπίσκοπο και τον Πατριάρχη. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί Ρωμαιοκαθολικοί επιστρέφουν στην Ορθοδοξία κι ένας από αυτούς είναι ο κ. Λαυρέντιος ντε Τζιόρτζιο που ήταν μαζί μας στην Πάφο, όταν έγινε το Συνέδριο με τους Ρωμαιοκαθολικούς - τον κ. ντε Τζιόρτζιο τον αποκάλεσε άστοχα ο Άγιος Πάφου «γενίτσαρο». Κατά την ταπεινή μου γνώμη έπρεπε να απολογηθεί ο Μητροπολίτης Πάφου γι' αυτήν την άστοχη έκφραση.
«Θα μας ξεγελάσουν»
-Πώς θα πρέπει να διευθετηθούν οι διαφορές με τους Καθολικούς;
-Αν επιστρέψει ο Πάπας εκεί που ήταν προηγουμένως, πριν αποσχισθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία, πριν αλλοιώσει το Τριαδικό Δόγμα, πριν μειώσει το Πανάγιο Πνεύμα, πριν βάλει το Αλάθητο και τα Συγχωροχάρτια και αν αποβάλει όλες τις καινοδοξίες που έβαλε μέσα στην Πίστη, είναι ευπρόσδεκτος από πλευράς Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αλλά τι γίνεται; Ο Πάπας είναι Πολιτειακό καθεστώς, είναι κράτος, επηρεάζει πολλά και πολλούς και πιστεύω θέλει να μας εκμεταλλευτεί λόγω του πολιτικού μας προβλήματος στην Κύπρο. Πιθανόν οι Ρωμαιοκαθολικοί υπόσχονται στους δικούς μας ιεράρχες ότι δήθεν θα μας βοηθήσουν, ενώ θα μας ξεγελάσουν πάλι όπως έκαναν πριν το 1453. Άρα το να γίνει διάλογος με την έννοια να επιστρέψουν πίσω στην Ορθοδοξία, ναι, θα τον υποστήριζα. Αλλά το να γίνεται διάλογος με βάση πόσες από τις καινοτομίες του Πάπα αποδεχόμαστε, αυτό το απορρίπτω.
-Με τους Τούρκους κάνουμε διάλογο, γιατί όχι με τους άλλους Χριστιανούς;
-Είναι καλό να μιλάς με τον κάθε άνθρωπο επί της γης. Αλλά αν βλέπω εκ των προτέρων ότι ο διάλογος δεν οδηγεί πουθενά και θα σκανδαλίσω τους δικούς μου, γιατί να προχωρήσω;


Πενία τέχνας κατεργάζεται.
Ο πατήρ Χριστόδουλος είναι ιερέας από 23 χρονών και υπηρετεί συνεχώς στο Αλεθρικό. Έχει έξι παιδιά, με το μικρότερο 19 χρονών να φοιτά στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και το μεγαλύτερο 34 χρονών. Χήρεψε πριν από 19 χρόνια όταν το μικρότερο παιδί του ήταν 16 μηνών και το μεγαλύτερο 16 χρονών και ουσιαστικά τα μεγάλωσε μόνος του. Πριν γίνει ιερέας ήταν μηχανικός αυτοκινήτων, ενώ ταυτόχρονα με την ιεροσύνη, δούλεψε εργάτης οικοδομών, κτίστης και μεροκαματιάρης πρώτα σε ξένη γη και τα τελευταία χρόνια γεωργός σε δική του γη. «Πενία τέχνας κατεργάζεται», μας είπε όταν παρατηρήσαμε ότι είναι πολυτεχνίτης.
-Τι είναι για σένα η ιεροσύνη;
-Όπως ήταν παραμένει το όραμα... Αν μου επέτρεπε ο Θεός να ξαναγεννιόμουν, πάλι παπάς θα ζητούσα να γίνω.
-Έστω κι αν στερήθηκες πολλά;
-Στερήθηκα υλικά πράγματα, όχι πνευματικά.
-Τι κάνεις τις ελεύθερες ώρες σου;
-Δεν έχω ελεύθερες ώρες. Άνκαι έχω προβλήματα υγείας, συνεχίζω να ασχολούμαι με τη γη, με καμιά δεκαπενταριά σκάλες γης που έχω.


«Πότε κομμουνιστής και πότε φασίστας»
«Στα χωριά μας πριν από το ΄74 υπήρχε διχασμός και η κάθε παράταξη ήθελε τον ιερέα «δικό» της και έτσι κάθε πλευρά με διεκδικούσε να με κάνει δικό της. Αν και τότε ήμουν ένα άπειρο παιδί 22 χρονών, έβλεπα ότι η κάθε πλευρά ήθελε να με εκμεταλλευτεί κι έτσι έμεινα αμέτοχος στα πολιτικά. Τους έλεγα και τότε και τώρα ότι όλα τα κόμματα είναι κάτω από το πετραχήλι του παπά, φτάνει να είναι χριστιανοί. Ο παπάς πρέπει να είναι υπεράνω κομμάτων. Το ότι δεν ήμουν με κανένα κόμμα ή παράταξη, μου στοίχισε. Όταν με χειροτόνησαν ιερέα, οι μισοί έφυγαν από την εκκλησία, διότι μίλησε ο τότε Μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Αποφάσισα από τότε να μην μπλεχτώ με τα κόμματα και τις παρατάξεις. Να μην ξεχνούμε ότι άφησα μια δουλειά με 75 λίρες τη βδομάδα, στην κατασκευή του λιμανιού Λάρνακας και έγινα παπάς για πεντέμισι λίρες. Το χαρακτηριστικό είναι ότι πριν από το πραξικόπημα όποτε επικρατούσε η μια πλευρά και με ήθελε μαζί της ως ιερέα και δεν ακολουθούσα, κατηγορούμουν ότι ήμουν κομμουνιστής. Όταν υπερτερούσε η άλλη πλευρά και αρνούμουν και σε αυτούς να ακολουθήσω, κατηγορούμουν ότι ήμουν φασίστας. Μου έβαλαν κατά καιρούς πολλές ταμπέλες. Πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι είμαστε για το φρενοκομείο. Αν έχει συνταγή χαπιών για να ξεπεράσουμε το φρενοκομείο, ας μας δώσει. Με στενοχωρεί η διαμάχη μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Αλλά περιμένω να πάρουν θέση οι Ιεράρχες μας. Όχι για διάφορους λόγους να παζαρεύουμε το Χριστό στα ξενοδοχεία της Πάφου. Δεν το δέχομαι. Εμένα η πίστη μου δεν παζαρεύεται ούτε βγαίνει αλαούνα αλατρέ».

ΠΗΓΗ

«ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ: Από την Ανάσταση στην Εκκλησία»

Έκδοση Α’ Απρίλιος 1983 ΑΚΡΙΤΑΣ

Την Πεντηκοστή γιορτάζουμε το γεγονός της Εκκλησίας, αλλά η εποχή μας δεν μπορεί εύκολα να γιορτάσει το γεγονός της Εκκλησίας, γιατί είναι μια έντονα αντιεκκλησιαστική εποχή, όχι γιατί επικρίνονται, διαβάλλονται, διασύρονται ή συκοφαντούνται συχνά εκπρόσωποι της εκκλησιαστικής διοι­κήσεως, αλλά επειδή η φύση του πολιτισμού που κυριαρχεί σήμερα είναι αντιεκκλησιαστική. Η εποχή μας είναι μια εποχή ατομιστική και ανταγωνιστική, είναι μια εποχή που ενθαρρύνει τον ανθρώπινο ναρκισσισμό και σαν συνέπεια καλλιεργεί τις προϋποθέσεις για την αποκοπή του ανθρώπου από τους άλλους και την απομόνωσή του.

Η εκκλησιαστικότητα αντίθετα είναι αντανάκλαση της τριαδικότητας του Θεού, που σαν Θεός αγάπης δεν μπορούσε αν και είναι ένας να είναι μοναδικός, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να αγαπάει κάποιον άλλο. Έτσι ο Θεός ήταν απαραίτητο να είναι μια κοινότητα, μια κοινωνία που τα πρόσωπα που την αποτελούν να τα μοιράζονται όλα, να τα έχουν όλα κοινά εκτός από την ταυτότητά τους, την υποστατικότητά τους. Γιατί αν είχαν και την ταυτότητα ή την υποστατικότητά κοινή δεν θα ήταν κοινότητα, αλλά μοναδικότητα και επομένως ο Θεός δεν θα μπορούσε να είναι Θεός αγάπης.

Στον άνθρωπο ο Θεός που τον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωση δική του, έδωσε την εκκλησιαστικότητα που είναι για τον άνθρωπο ότι είναι για τον Θεό η τριαδικότητα. Αλλά με την απομάκρυνσή του από τον Θεό ο άνθρωπος αλλοιώνει την θεία εικόνα και υποκαθιστά την εκκλησιαστικότητά του, δηλαδή το βασικό στοιχείο της φύσεώς του που απαιτεί την ένωσή του με τους άλλους ανθρώπους, με τον ατομικισμό και τον ναρκισσισμό που τον οδηγεί στον θάνατο.

Ο Χριστός με την ενσάρκωση του, την ενανθρώπισή του αποκαθιστά την ανθρώπινη φύση, στην παλιά της κατάσταση και έτσι ξαναζωντανεύει, την εκκλησιαστικότητα του ανθρώπου και την πραγματώνει με την σύσταση της Εκκλησίας.

Επομένως η Εκκλησία δεν είναι διοίκηση, δεν είναι οργάνωση, δεν είναι εξουσία,αλλά είναι κοινωνία, συνομιλία, συνύπαρξη, συμβίωση, συνοδοιπορία, συμμετοχή, συνεύρεση, σύνοδος. Ούτε είναι αναγκαστικά Εκκλησία η χωρίς καμιά συνοχή συγκέντρωση ατόμων στο Ναό. Η συγκέντρωση ατόμων στο ναό, μπορεί μάλιστα συχνά να είναι κάθε άλλο παρά Εκκλησία.

Στην Εκκλησία οι άνθρωποι μοιράζονται με τους άλλους τον εαυτό τους, το βιό τους, τον χρόνο τους, τις ανησυχίες τους, την δημιουργικότητά τους, τη χαρά τους, την λύπη τους, την πίκρα τους, την απόγνωσή τους, την ελπίδα τους, την πίστη τους.

Στην Εκκλησία, ούτε υπακούουν πολλοί σε ένα ούτε δεν υπακούει κανένας σε κανένα, αλλά υπακούουν όλοι σε όλους.

Δεν υπάρχει Εκκλησία εκεί που oι άνθρωποι φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του, εκεί που ο καθένας κρατάει τα αγαθά του, την χαρά του, την δύναμή του, την ελπίδα του, την πίστη του, την αρετή του για τον εαυτό του και δεν την μοιράζεται με τους άλλους.

Η Εκκλησία όμως πραγματώνεται διαρκώς πάνω στη γη, αποκαθιστά διαρκώς την εκκλησιαστικότητα της ανθρωπινής φύσεως, μεταβάλλει διαρκώς τον κόσμο σε βασιλεία του Θεού, δεν είναι στατική, δεν φτάνει ποτέ στο τέρμα, μπορεί πάντα να γίνεται όλο και περισσότερο η βασιλεία του Θεού. Επομένως η Εκκλησία δεν είναι μια κοινωνία καθαρών, που έχουν φθάσει στο τέρμα και που δεν μπορούν να προχωρήσουν πιο πέρα.

Μέσα στην Εκκλησία, τα μέλη της Εκκλησίας αγωνίζονται διαρκώς να μετακινηθούν από τον δαιμονικό ναρκισσισμό στην εκκλησιαστικότητα, που είναι η αντανάκλαση της τριαδικότητας του Θεού. Αν στην εποχή μας πολλοί άνθρωποι πολεμούν την Εκκλησία σαν οργάνωση, είναι προ παντός και κυρίως επειδή ο σημερινός άνθρωπος κυριαρχημένος από τον δαιμονικό ναρκισσισμό τρέμει την εκκλησιαστικότητα και μπορεί να μιλάει συχνά για δίκαιη κατανομή των υλικών αγαθών, αλλά δεν κάνει ποτέ λόγο για δίκαιη κατανομή των συναισθηματι­κών και των πνευματικών αγαθών, δεν κάνει λόγο για αγάπη. Με την μάσκα της υλιστικής ισότητας, κρύβει τον τρόμο που αισθάνεται στο ενδεχόμενο να μοιραστεί τον εαυτό του με κάποιον άλλο. Γι’ αυτό προσπαθεί να μεταβάλει σε εμπορική συναλλαγή και τις πιο προσωπικές σχέσεις όπως ο γάμος, τον οποίο θέλει να απογυμνώσει από κάθε προσωπικό στοιχείο, από κάθε συναίσθημα και να τον κάνει συνδικαλισμό με ωράρια, με δικαιώματα, έντονα ανταγωνιστικό, μια σφοδρή μάχη ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, για να προστατευθεί έτσι από το ενδεχόμενο της προσωπικής προσφοράς

Την υλιστική ισότητα την θέλει υποχρεωτική, κυριαρχική, επιβεβλημένη από κάποια απρόσωπη εξουσία για να αποκλείε­ται το στοιχείο της προσωπικής προσφοράς, για την οποία αισθάνεται έντονα ο σημερινός άνθρωπος την τραγική του αναπηρία.

Αλλά δεν μπορούν οι άνθρωποι να έχουν μεταξύ τους κοινότητα, κοινωνία, ενότητα, χωρίς να είναι ενωμένοι με Εκείνον που είναι η Κοινότητα, η Κοινωνία, η Ενότητα. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική κοινότητα χωρίς να είναι Εκκλησία και χωρίς να έχει αυτή η κοινότητα κι αυτή η κοινωνία σαν ψυχή της το πνεύμα του Θεού.

Χωρίς το πνεύμα του Θεού, δεν μπορεί να υπάρξει Εκκλησία. Το Πνεύμα του Θεού «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας» (Στιχηρό Εσπερινού Κυριακής Πεντηκοστής) και δεν μπορεί κανείς να δεχθεί το πνεύμα του Θεού έξω από την Εκκλησία «ου γαρ άλλως ένι κατελθείν εκείνο το Πνεύμα. Καθάπερ γαρ, ει τύχοι χείρ αποσπασθείσα του σώματος, το πνεύμα το από του εγκεφάλου την συνέχειαν ζητούν, και μη ευρόν, ουκ εξάλλεται του σώματος, και διατρήσαν, προς την χείρα εξέρχεται, άλλ’ άν μη εύρη κείμενον, ουχ άπτεται ούτω και ενταύθα εάν μη ώμεν τη αγάπη συνδεδεμένοι²⁸». Έτσι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο που δεν μετέχει στο μυστήριο της Εκκλησίας, που είναι η ενεργοποίηση στη ζωή του στοιχείου της εκκλησιαστικότητας. « Εν υψηλώ κηρύγματι της του Θεού, Εκκλησίας, ακούσωμεν βοώσης ο διψών, ερχέσθω και πινέτω ο κρατήρ ον φέρω, κρατήρ έστι σοφίας, τούτου το πόμα αληθείας λόγω κεκέρακα, ύδωρ ου προχέων αντιλογίας, άλλ’ ομολογίας ης πίνων ο νυν Ισραήλ, Θεόν ορά φθεγγόμενον. Ίδετε, ίδετε, ότι αυτός εγώ ειμί, και ουκ ηλλοίωμαι, εγώ Θεός πρώτος, εγώ και μετά ταύτα, και πλήν εμού άλλος ουκ έστιν όλως. Εντεύθεν οι μετέχοντες πλησθήσονται, και αινέσουσι, της ευσεβείας το μέγα μυστήριον» (Οίκος Κυριακής Πατέρων).

Επειδή οι διάφορες ανθρώπινες ομάδες πολύ συχνά δεν είναι Εκκλησία και επομένως δεν έχουν το πνεύμα του Θεού, δεν υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, και η έλλειψη εμπιστοσύνης αναγκάζει τον άνθρωπο να κρυπτογρα­φεί τα μηνύματα που στέλνει στον συνάνθρωπό του, για να είναι έτσι καλυμμένος και να μπορεί να υπαναχωρεί όταν διαπιστώνει ότι ο άλλος απορρίπτει αυτά τα μηνύματα

Τέτοια είναι η επικοινωνία ακόμη και μεταξύ συζύγων και μελών μιας οικογένειας. Είναι πασίγνωστη η λαϊκιστική συμ­βουλή «μη λες στον άνδρα σου ότι τον αγαπάς γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθεί», και πραγματικά και στα υγιέστερα ζευγάρια ένα μεγάλο μέρος της συζυγικής επικοινωνίας γίνεται με τέτοιες προφυλάξεις και κρυπτογραφήσεις.

Παρόμοια συμβαίνουν και στις σχέσεις παιδιών και γονέων. Οι γονείς πολύ συχνά κάτω από το επιφανειακό μήνυμα «μην απομακρυνθείς από μας δεν θα τα καταφέρεις χωρίς εμάς», κρύβουν το πραγματικό μήνυμα «μην απομακρυνθείς από μας δεν θα τα καταφέρουμε εμείς χωρίς εσένα». Ενώ τα παιδιά κάτω από μια επιφανειακή επαναστατικότητα κρύβουν μια πραγματική επιθυμία να συνεχίσουν την βολική εξάρτηση από τους γονείς.

Είναι τραγική η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των νέων, που από τρομερή έλλειψη εμπιστοσύνης ακόμη και για τους συνομιλήκους τους καλύπτουν την έντονη ανάγκη που έχουν για την αποδοχή και την συμπαράσταση τους με την επίδειξη μιας αγέρωχης σκληρότητας.

Το γεγονός της Πεντηκοστής μεταξύ άλλων φανερώνει ότι ένα από τα πρώτα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι η δυνατότητα της επικοινωνίας. Ο άνθρωπος, που έχει το πνεύμα του Θεού, μπορεί να μιλάει και να καταλαβαίνει τη γλώσσα του συνανθρώπου του ξεπερνώντας οποιοδήποτε σχετικό εμπόδιο.

Το περιστατικό του Πύργου της Βαβέλ είναι ως προς αυτό το σημείο το αντίθετο με την Πεντηκοστή στην θεία αποκάλυψη. Στο περιστατικό αυτό φαίνεται, πως ακριβώς ο άνθρωπος που ειδωλοποίησε τον εαυτό του και έτσι έχασε το πνεύμα του Θεού, έχασε ταυτόχρονα και την δυνατότητα να μιλάει και να καταλαβαίνει τη γλώσσα του συνανθρώπου του. «Γλώσσαι ποτέ συνεχύθησαν, δια την τόλμην της πυργοποιίας γλώσσαι δε νυν εσοφίσθησσν, δια την δόξαν της θεογνωσίας. Εκεί κατεδίκασε Θεός τους ασεβείς τω πταίσματι ενταύθα εφώτισε Χριστός τους αλιείς τω πνεύματι. Τότε κατειργάσθη η αφωνία, προς τιμωρίαν άρτι καινουργείται η συμφωνία, προς σωτηρίαν των ψυχών ημών». (Δοξαστικό Λιτής Εσπερινού Κυριακής Πεντηκοστής).

Η σύγχυση, που επικρατεί συχνά στην ανθρώπινη επικοινω­νία είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης αμαρτίας. Ο Θεός δεν έκανε τους ανθρώπους «αλλόγλωσσους». Αν ο άνθρωπος δεν είχε αμαρτήσει και δεν είχε στερηθεί της Χάριτος, τώρα «πάσα η γη χείλος ην, και φωνή μία πάσι».

Η δυσκολία στην ανθρώπινη επικοινωνία είναι αποτέλεσμα του ανθρωπίνου εγωκεντρισμού, που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει όλους τους συνανθρώπους του, ακόμη κι αυτούς που είναι πολύ κοντά του σαν εχθρούς ή σαν ανταγωνιστές, που έχουν αυτό που θέλει να έχει εκείνος ή που μπορούν να του πάρουν αυτό που εκείνος έχει. Αυτό το κλίμα του κρυφού πολέμου κάνει αδύνατη την ανάπτυξη εμπιστοσύνης.

Αυτή η τραγική ανθρώπινη πραγματικότητα είναι η αιτία της πιο βασανιστικής μοναξιάς, που τελικά είναι το πιο αφόρητο μαρτύριο του σύγχρονου ανθρώπου.

Το πνεύμα του Θεού αποκαθιστά την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί δεν είναι πνεύμα ανταγωνισμού αλλά πνεύμα προσφοράς. Ο άνθρωπος που έχει το πνεύμα του Θεού δεν σκέπτεται τι θα πάρει από τον άλλο, αλλά τι θα του δώσει. Δεν βλέπει τον συνάνθρωπό του σαν ανταγωνιστή αλλά σαν συναγωνιστή, δεν προσπαθεί να εξασφαλίσει για τον εαυτό του την καλλίτερη θέση αλλά να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του να την πάρει.

Ένα τέτοιο κλίμα, είναι κλίμα απόλυτης εμπιστοσύνης που δεν έχει ανάγκη από επιφυλάξεις και από κρυπτογραφημένα μηνύματα. Αυτό ήταν το κλίμα της Πεντηκοστής και γι’ αυτό έδωσε την δυνατότητα σε όλους να μιλούν και να καταλαβαί­νουν όλων τις γλώσσες. «Η του Θείου Πνεύματος επιδημήσασα δύναμις, την μερισθείσαν πάλαι φωνήν, κακώς ομονοησάντων, εις μίαν αρμονίαν θείας συνήψε, γνώσιν συνετίζουσα πιστούς της Τριάδος». (Ωδή γ’ Κανόνος Πεντηκοστής).

Η δυνατότητα της επικοινωνίας είναι ένα χάρισμα του πνεύματος του Θεού που δεν μπορεί να την έχει όποιος δεν έχει αυτό το πνεύμα.

Ο Χριστός ετήρησε την υπόσχεση που έδωσε και την ημέρα της Πεντηκοστής έστειλε στους μαθητές το Πανάγιο Πνεύμα. Έτσι «Πεντηκοστήν εορτάζομεν, και Πνεύματος επιδημίαν, και προθεσμίαν επαγγελίας, και ελπίδος συμπλήρωσιν». (Στιχηρό Ιδιόμελο Εσπερινού Πεντηκοστής) « Η του Πνεύματος πηγή, επιδημούσα τοις εν γην εις πυρφόρους ποταμούς, μεριζομένη νοητώς τους Αποστόλους εδρόσιζε φωταγωγούσα και γέγονεν αυτοίς, νέφος δροσώδες το πυρ, φωτίζουσα αυτούς, και υετίζουσα φλόξ, δι’ ων ημείς ελάβομεν την χάριν, δια πυρός τε και ύδατος. Το φως επέστη, του Παρακλήτου και τον κόσμον εφώτισε». (Κάθισμα Κυριακής Πεντηκοστής) Το Άγιο Πνεύμα επεδήμησε στους Αποστόλους, στην Εκκλησία και δι’αυτών σ’ όλους όσοι ανοίγουν σ’ αυτό την πόρτα της ψυχής τους. Δια του Αγίου Πνεύματος «πάσα ψυχή ζωούται» και «περικρατείται πάντα τα ορατά συν τοις αοράτοις». Δια του Αγίου Πνεύματος «πάσα η κτίσις καινουργείται», δι’ αυτού «ο πας πλούτος της δόξης, εξ ου χάρις και ζωή πάση τη κτίσει» δι’ αυτού «πάσα ψυχή ζωούται», δι’ αυτού «τα σύμπαντα το είναι έχει». Το Άγιον Πνεύμα «αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα αρδεύοντα άπασαν την κτίσιν, προς ζωογονίαν». Το Άγιο Πνεύμα είναι «ζωαρχική αξία εξ ου παν ζώον εμψυχούται» είναι «ενθέωσις τοις πάσιν, ευδοκία, σύνεσις, ειρήνη, και η ευλογία» είναι «πηγή θείων θησαυρισμάτων» είναι «βυθός χαρισμάτων, πλούτος δόξης, κριμάτων βάθος μέγα» είναι «πανσωστική αίτια». (Αναβαθμοί Όρθρου) «Το Πνεύμα το Άγιον φως, και ζωή, και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας. Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα. Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν ενεργούν, διαιρούν το χαρίσματα^, δι’ ου προφήται άπαντες, και Θεού Απόστολοι, μετά Μαρτύρων εστέφθησαν». (Στιχηρό Ιδιόμελο Αίνων Πεντηκοστής).

Παπα Φιλόθεος Φάρος

Απόδοσις του Πάσχα

«Παρήγγειλεν…από Ιεροσολύμων μη χωρίζεσθαι, αλλά περιμένειν δύναμιν εξ ύψους»
Σαράντα ολόκληρες ημέρες έμεινε μαζί με τους μαθητές του ο αναστημένος Χριστός. Και φυσικό βεβαίως είναι να αναρωτιούνται κάποιοι τι άραγε τους αποκάλυψε ακόμη; Ή ποιες παρακαταθήκες τους άφησε;
Ο ευαγγελιστής Λουκάς, μετά την ανάσταση του Χριστού αναφέρει δύο σοβαρές εντολές που έδωσε στους μαθητές του:
Η πρώτη εντολή τού Χριστού προς τους μαθητές του ήταν η εξής: «να μη απομακρυνθείτε από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να μείνετε όλοι μαζί σε ένα τόπο, ενωμένοι και αγαπημένοι, με μια ψυχή και με μια καρδία».
Η πρώτη αυτή εντολή τού Αναστάντος Χριστού έχει εφαρμογή και σε μας. Μας παραγγέλλει δηλαδή να μη απομακρυνόμαστε από την εκκλησιαστική σύναξη, ιδίως την Κυριακή.
Οι άγιοι Θεοφόροι Πατέρες της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου θέσπισαν τον κανόνα: «Ει τις επίσκοπος ή πρεσβύτερος, ή λαϊκός, μηδεμίαν ανάγκην βαρυτέραν έχοι ή πράγμα δυσχερές, ώστε επί πλείστον απολείπεσθαι της αυτού εκκλησίας, αλλ’ εν πόλει διάγων, τρείς Κυριακάς ημέρας εν τρισίν εβδομάσι μη συνέρχοιτο, ει μεν κληρικός είη, καθαιρείσθω˙ ει δε λαϊκός, αποκινείσθω της κοινωνίας», δηλαδή αν είναι επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή λαϊκός χωρίς να έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά αντί να είναι στην εκκλησία κοιμάται ή περνά τον καιρό του ασκόπως και λήψη τρις Κυριακές επί τρις συνεχόμενες εβδομάδες ο μεν κληρικός καθαιρείτε ο δε λαϊκός απομακρύνεται από την Θεία Κοινωνία.
Αγαπητοί μου αδελφοί πρέπει να ερχόμαστε στο Ναό, στην ενορία μας, να συμπροσευχόμαστε, να αλληλοενισχυόμαστε, να αλληλογνωριζόμαστε, χωρίς προκαταλήψεις μόνο με την «εν Χριστώ αγάπη».
Ο ναός είναι το σπίτι μας είναι η πολυκλινική κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, είναι το λιμάνι που κάθε άνθρωπος θα βρει την παρηγοριά. Η ενορία είναι η οικογένεια που διαμένει στο ″σπίτι″, στο ναό και πρέπει η ενορία μας να γίνει οικογένεια, ένα γνωμικό λέγει: «όταν το πρόβατο βγει και απομακρυνθεί από τη στάνη το τρώει ο λύκος», έτσι γίνεται στην Εκκλησία, όταν κάποιος απομακρυνθεί από την αγκαλιά της Εκκλησίας τότε κινδυνεύει να πέσει σε αίρεση, να πέσει στα αδηφάγα δόντια του διαβόλου δηλαδή όπως λέγουν οι πατέρες να πέσει στον πνευματικό θάνατο.
Μετά την ανάσταση του Χριστού, κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος, ξεκομμένος από τους άλλους απομονωμένος.
Τα τείχη της απομόνωσης και του χωρισμού των ανθρώπων τα γκρέμισε η δύναμη της αναστάσεως όπως μας τονίζει ο Απόστολος Παύλος στους προς Εφεσίους: «Αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού».
Η ανάσταση του Χριστού κατήργησε τις διαιρέσεις και τους χωρισμούς των ανθρώπων και «ήνωσε τα το πριν διεστώτα».
Η δεύτερη εντολή τού Αναστάντος Χριστού ήταν: «να περιμένουν την δύναμη εξ ύψους».
Οι μαθητές του Χριστού, όπως γνωρίζουμε τήρησαν κατά γράμμα την εντολή αυτή και περίμεναν «άπαντες ομοθυμαδόν επι το αυτό». Και πράγματι, ύστερα από δέκα ημέρες, ο Χριστός εξεπλήρωσε την πρώτη και μεγάλη υπόσχεσή του, την αποστολή του αγίου Πνεύματος, αυτή είναι η δύναμη εξ ύψους που υποσχέθηκε στους μαθητές Του!
Ο Χριστός υποσχέθηκε στους πιστούς πολλά πράγματα που βεβαίως δεν αναφέρονταν σε υλικές απολαύσεις, και αμοιβές τού κόσμου τούτου.
Η ουσιαστική υπόσχεση του Χριστού αφορά την αποστολή του Αγίου Πνεύματος: «…και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της Αληθείας…» και μάλιστα την διαρκή και παντοτινή παρουσία του στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά το άγιον Πνεύμα «εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν», Εκείνος, το άγιον Πνεύμα δίδαξε τους αποστόλους, και μάλιστα ο απόστολος Πέτρος μιλώντας μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Εθνικούς «οι μέν ουν ασμένως αποδεξάμενοι τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν, και προσετέθησαν τη ημέραν εκείνη ψυχαί ωσεί τρισχίλιαι» δηλαδή, εδέχθησαν μετά χαράς την διδασκαλία του και εβαπτίσθησαν και προσετέθησαν στην Εκκλησία του Χριστού περίπου τρις χιλιάδες ψυχές.
Στην εποχή μας, όπου όλα κλονίζονται, εμείς αναζητούμε στηρίγματα, έξω από την Εκκλησία. Γι’ αυτό παρασυρόμαστε εύκολα από τις υποσχέσεις διαφόρων κολάκων και ψευδοπροφητών της εποχής.
Μόνο οι υποσχέσεις του Χριστού μάς στηρίζουν και μάς εξασφαλίζουν την αληθινή ζωή. Η ζωή μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα μας εξασφαλίζει τη χαρά της ενότητας και τη σιγουριά της παρουσίας του Χριστού σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωή μας.
Ας είναι η ημέρα αυτή το γλυκό φως της ελπίδας, της χαράς, και το στήριγμα που μας δίδει η παρουσία του αναστημένου Χριστού. Αμήν!!!

Από το Μπλοκ του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Αιγίου

Χριστός Ανέστη!

Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Σήμερα ο Χριστός ταπείνωσε τον θάνατο, ο Άδης επικράνθηκε , οι εχθροί Του διασκορπήθησαν, η ζωή κυρίευσε ο Χριστός Αναστήθηκε!

Πάσχα σήμερα φίλοι και οι απανταχού Ορθόδοξοι γιορτάζουν την Μέγα Ανάσταση του Κύριου μας Ιησού Χριστού! Γιορτάζουμε την κατάργηση του θανάτου και την υπερήφανη ένδειξη ότι ο Χριστός μας είναι παντοδύναμος. Από την πολλή του αγάπη βίωσε τα πάθη για να σταυρωθεί και έπειτα να αναστηθεί εκ νεκρών!

Καλό Πάσχα αδέλφια και Χριστός Ανέστη!

Παραθέτουμε ένα εξαίρετο ύμνο από το την Μονή Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος: Πάσχα Ιερό

Καλή χρονιά Άγιε μας Βασίλη

Κάθε νέα χρονιά γιορτάζουμε όχι μόνο το νέο -κοσμικό- έτος αλλά και την εορτή του Μεγάλου Βασιλείου.
Ο Μέγας Βασίλειος ο οποίος δεν είναι - σε καμιά περίπτωση- ο Άγιος Βασίλης της coca-cola με κοκκινωπό σκουφάκι, χοντρούλης παππούλης που κάνει "Χο Χο Χο". Ο Άγιος Βασίλειος (όσο κι αν ξεχνούμε σήμερα) είναι ένας ταπεινός άνθρωπος ο οποίος έδωσε όλα τα υπάρχοντά του, ότι είχε και δεν είχε, έκτισε νοσοκομεία, σχολεία , ιδρύματα για τον κόσμο. Ήταν ένας λεπτός από την πείνα Άγιος αφιερώνοντας την ζωή του στον φτωχό κόσμο κι αυτό που είχε ανάγκη.
Πρέπει όλοι με το άκουσα "Άγιος Βασίλης" να μας έρχεται στο νου ο Μέγας Βασίλειος αυτός ο φιλάνθρωπος Άγιος κι όχι ο παγκοσμιοποιημένος "Άγιος" ο οποίος μοιάζει με κοκκινοσκουφίτσα.
Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε κάποιο σύντομο (τουλάχιστο) βιογραφικό του Μέγα μας Άγιου της Ορθοδοξίας.

Η προσωπικότητα του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου που συνδέθηκε με την Πρωτοχρονιά, αλλά και τη φιλανθρωπία.

Ο Μ. Βασίλειος γεννήθηκε το 330 μ.Χ., ενώ κοιμήθηκε σε ηλικία 49 ετών το 379. Ο Φωστήρ -όπως αποκαλείται- της Καισαρείας δογμάτισε για το 'Άγιο Πνεύμα, για τις σχέσεις μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Το σημαντικό και πρωτόγνωρο, ακόμη και για την φιλοσοφία, είναι ότι για πρώτη φορά ο Μ. Βασίλειος ταύτισε την υπόσταση με το πρόσωπο. Μέχρι τότε το πρόσωπο σήμαινε το προσωπείο, την μάσκα που χρησιμοποιούσε ο ηθοποιός για να παίξει έναν ρόλο, δηλαδή το πρόσωπο ήταν ένα επίθεμα του όντος.

Ο Μ. Βασίλειος σπούδασε στην Αθήνα την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Στην «εξαήμερό» του, δηλαδή στην ερμηνεία που κάνει στην δημιουργία του κόσμου σε έξι ημέρες, κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλες τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής του για τον κόσμο και την δημιουργία του. Αγάπησε την φύση και έκανε στις επιστολές του υπέροχες περιγραφές του τοπίου στο οποίο μόναζε παρά τον Ίρι ποταμό.

Δεν ήταν όμως ένας θεωρητικός Θεολόγος και επιστήμονας, αλλά ήταν και μεγάλος μεταρρυθμιστής. Ενδιαφερόταν για τους δούλους, τους πτωχούς, για την ελάφρυνση της φορολογίας του λαού, για τις αδικίες που υφίσταντο διάφοροι άνθρωποι, διοργάνωσε την φιλανθρωπία. Είναι ο θεμελιωτής των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Το σπουδαιότερο είναι ότι ο Μ. Βασίλειος έκανε όλο αυτό το έργο της φιλανθρωπίας, δείχνοντας το προσωπικό του παράδειγμα, αφού, ενώ ήταν εύπορος, έδωσε όλη την περιουσία του σε όσους είχαν ανάγκη. Μάλιστα όταν πέθανε είχε ως μόνα περιουσιακά στοιχεία ένα τρίχινο ράσο και λίγα βιβλία.

Η κοινωνική προσφορά του σε συνδυασμό με την αγάπη του, την εξυπνάδα του και τις θαυματουργικές του επεμβάσεις φαίνεται και στο περιστατικό σύμφωνα με το οποίο υπάρχει η παράδοση της Βασιλόπιττας. Όταν ο άγιος Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισάρεια, ο Έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε με να εισπράξει φόρους. Οι κάτοικοι φοβισμένοι ζήτησαν την προστασία του προστάτη τους.

"Σάς προτρέπω ευθύς, να μου φέρει έκαστος ό,τι πολύτιμο άντικείμενο έχει» είπε εκείνος Μάζεψαν πολλά δώρα, και βγήκαν μαζί με τον Δεσπότη τους οι κάτοικοι να προϋπαντήσουν τον Έπαρχο. Ήταν όμως τέτοια η εμφάνιση και η πειθώ του Μ. Βασιλείου, που ο Έπαρχος καταπραΰνθηκε, χωρίς να θελήσει να πάρει τα δώρα. Γύρισαν πίσω χαρούμενοι, κι ο άγιος Βασίλειος πήρε να τους ξαναδώσει τα τιμαλφή.

Η επιστροφή βέβαια δεν ήταν εύκολη, διότι είχαν προσφερθεί πολλά όμοια αντικείμενα, δαχτυλίδια, νομίσματα κ.λπ. Ο Βασίλειος τότε σκέφθηκε ένα ξεχωριστό τρόπο: Διέταξε να κατασκευαστούν το βράδυ μικρές πίτες, και μέσα σε κάθε μια από αυτές έβαλε και από ένα πολύτιμο αντικείμενο. Την επόμενη μέρα έδωσε και από μια πίτα σε κάθε ένα από τους κατοίκους της Καισάρειας. Από τότε, λέει η παράδοση, κάθε στη γιορτή του Αγίου Βασιλείου κάνουμε κι εμείς πίτες και βάζουμε μέσα νομίσματα.

Για περισσότερες πληροφορίες για τον Άγιο μας πατήστε εδώ.

Το μήνυμα των Χριστουγέννων στην σύγχρονη κοινωνία

Από τον Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου


Το συνταρακτικό, συγκλονιστικό και χαρμόσυνο μήνυμα των Χριστουγέννων ακτινοβολεί θετική ενέργεια σ΄ όλο τον πλανήτη Η γέννηση η πιο ελπιδοφόρα από κτίσης κόσμου ως γεγονός γεννά αισιοδοξία για κάτι καλύτερο.

Το άστρο των Χριστουγέννων αποδεικνύεται δυνατότερο από τα καθημερινά προβλήματα και η ελπίδα ζει μέσα από τα όνειρα, τις προσδοκίες και την εθελοντική προσφορά πολλών συνανθρώπων μας.

Η λάμψη του μας βοηθά να απεγκλωβιστούμε από τον εαυτό μας και την παγίδα του μικρόκοσμου. Να ανοίξουμε την ψυχή και την καρδιά μας αγαπώντας τον πλησίον ως εαυτόν. Να αντικρίσουμε στα μάτια όλων των παιδιών του κόσμου, τα δικά μας παιδιά. Να αναγνωρίσουμε στα ρυτιδιασμένα πρόσωπα και τα ροζιασμένα χέρια των ηλικιωμένων, τα πρόσωπα και τα χέρια των δικών μας γονιών.

Ο άνθρωπος πάντα θέλει να πιστεύει, να ελπίζει να προσδοκά σε ένα καλύτερο αύριο πού δεν θα μοιάζει με το χθες.

Παρά τις τραγικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας (χωρίς υποκρισία και διάθεση εκμετάλλευσης) μετά το θάνατο του 15χρονου μαθητή, παρά τα σοβαρά προβλήματα που γεννά η συνεχιζόμενη πλανητικών διαστάσεων οικονομική κρίση, παρά τις εύλογες ανησυχίες που διακατέχουν τους νέους για το μέλλον τους, φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη αποθέματα ανθρωπιάς και κοιτάσματα αγάπης που απαλύνουν τις υπαρκτές δια γυμνού οφθαλμού δυσκολίες και αντιξοότητες .

Εύχομαι από βάθους να γίνει πραγματικότητα το “επί Γης ειρήνη”. “Ειρήνη για όλο τον κόσμο, την ελληνική κοινωνία, τις οικογένειές μας μέσα σε ένα γήινο βιώσιμο περιβάλλον.

Το Άστρο της Βηθλεέμ: Να λαμπρύνει το νου και την καρδιά, οδηγώντας μας στο δρόμο του καλού και της ελπίδας. Να κατανικήσει το σκοτάδι του ψεύδους και της υποκρισίας, φωτίζοντας με την αλήθεια της αγάπης την καθημερινότητα και τις πράξεις μας. Καλά Χριστούγεννα, ειρηνικά, με υγεία, αγάπη και ευτυχία.

Το νόημα των Χριστουγέννων.

Κάθε χρόνος στις 25 του Δεκέμβρη σχεδόν όλη η ανθρωπότητα γιορτάζει την γέννηση του Χριστού μας. Ο σωτήρας μας Χριστός ο οποίος μας έκανε την χάρη να ενσαρκωθεί και να έλθει μεταξύ μας για να μας σώσει από τις αμαρτίες μας. Ταπεινώθηκε σταυρώθηκε αναστήθηκε και πλέον η διδασκαλία του είναι διαδεδομένη σε ένα μεγάλο μέρος της γης.
Μέρος αυτής ολόκληρης πορείας του Σωτήρα μας ήταν και η γέννηση του που ίσως αποτελεί από τις σημαντικότερες φάσεις της ζωής του (στην γή) όχι μόνο γι αυτόν αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα (ακόμη και η χρονολογία είναι χωρισμένη ανάλογα με την μέρα γεννήσεως του Χριστού).
Παρόλα ταύτα οι πιό πολλοί ξεχνούν το πνεύμα των Χριστουγέννων. Πολλοί θεωρούν τα Χριστούγεννα ως διακοπές ξεκούραση, διασκέδαση , φωτάκια στους δρόμους, χοντρούς "Άγιους Βασίληδες" με κόκκινα χαρωπά σκουφάκια που θυμίζουν κοκκινοσκουφίτσα και τόσα άλλα εντελώς άσχετα με τα Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα ούτε ξεκούραση σημαίνουν, ούτε διασκέδαση, ούτε τίποτα από όλα όσα ανέφερα πιο πάνω. Άλλο τι γίνεται την περίοδο των Χριστουγέννων που όντως είναι διακοπές, ξεκούραση κτλ που αυτό είναι γιατί είναι γιορτή.
Τα Χριστούγεννα λοιπόν έχουν ένα βαθύ νόημα, ούτε με χοντρούς κοκκινοπούς "Άγιους Βασίληδες" έχουν να κάνουν ούτε με τίποτε το υλικό που οι άνθρωποι προσπαθούν να κατασκευάσουν για να "νιώσουν¨ Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα είναι η γέννησις του θεανθρώπου Χριστού εξού και η λέξη "Χριστούγεννα" (που τώρα από Christmas το έκαναν Xmas) ο οποίος ήρθε στην γη για να μας φέρει την αγάπη και την ειρήνη, την ταπείνωση του εγωισμού και την ελευθερία από τα πάθη μας. Έτσι κι εμείς, ως Χριστιανοί τα Χριστούγεννα είναι για μας μια ακόμη ευκαιρία για αλλαγή, για μετάνοια, για περισσότερη αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας και μηδενισμό του εγώ μας.
Ο Χριστός είναι η Αγάπη είναι η αλήθεια τα Χριστούγεννα για μας είναι η γέννηση αυτής της αγάπης και της αλήθειας που ήρθε να μας προσφέρει ότι ανέφερα και πιο πάνω.
Ας τα κρατήσουμε αυτά και ας αφήσουμε τους στρουμπουλούς "Άγιους Βασίληδες" τα φωτάκια και τα λοιπά άσχετα με το νόημα και το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Καλά Χριστούγεννα!

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε΄ Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται.

Εκοιμήθη ο Πατριάρχης Μόσχας

Εκοιμήθη ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών Αλέξιος ο Β', όπως ανακοίνωσε ο επικεφαλής της υπηρεσίας Τύπου του Πατριαρχείου Μόσχας Βλαντίμιρ Βιγκιλιάνσκι.
Σύμφωνα με τη δήλωση του εκπροσώπου, αυτό συνέβη σήμερα το πρωί και περισσότερες πληροφορίες για τις συνθήκες του θανάτου του θα ανακοινωθούν αργότερα.
Ο Πατριάρχης Αλέξιος ο Β' κατά κόσμον Αλεξέι Μιχάλοβιτς Ρίντιγκερ γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 1929 στο Τάλιν της Εσθονίας και είχε πατέρα ιερέα.
Υπήρξε μητροπολίτης της Μητρόπολης του Τάλιν, της περιφέρειας του Λένινγκραντ και Νόβγκοροτ και από τον Ιούνιο του 1990 ήταν Πατριάρχης Μόσχας.
Μετά τη δήλωση Βιγκιλιάνσκι, η είδηση μεταδίδεται από τα κρατικά πρακτορεία ITAR TASS και Ρία Νόβοσκι.
Τέλος να αναφερθεί πως σε επικοινωνία που είχε πρίν απο λίγο το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.gr με τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο στη Μόσχα και με τον οποίο ο Πατριάρχης Αλέξιος τέλεσε χθες την τελευταία του Θεία Λειτουργία, μας είπε πως "Εύχομαι ο Θεός να το αναπάυει. Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος διότι χθες ο Πατριάρχης μετά την Θεία Λειτουργία, μίλησε με τόσο ωραία λόγια για την Ελλάδα μας και για το Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο".

απο http://efae.livepage.gr/

Καλο Ταξιδι

Τελικά αν δεν αγωνιστείς ίσως και να μην έχεις εκπληρώσει το χρέος σου σ’ αυτή τη γή. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου όταν παρακολούθησε μετά το θάνατο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδας Χριστόδουλου την ζωή του και το έργο του. Πράγματι υπήρξε ένας φλογερός πατριώτες ένας άξιος θρησκευτικός ηγέτης ένας Εθνάρχης όσο ακραίο και αν φαίνεται. Ο τελευταίος Παπαφλέσσας. Πρότυπο για κάθε Έλληνα που σέβεται το έθνος και την τιμή του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και ας ευλογεί τον αγώνα μας από εκεί ψηλά...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Έφτασαν επιτέλους τα Χριστούγεννα.

Χρόνια πολλά σε όλους μας και είθε ο καλός κύριος Ιησούς Χριστός να φωτίσει τις καρδιές μας.

Και μακάρι απο χρόνου να γιορτάσουμε Χριστούγεννα στην κατεχόμενη πατρίδα μας . Είθε ο καλός Θεός να λυτρώσει την πονεμένη Κύπρο μας !

Καλές γιορτές.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Είναι δεδομένη η τεράστια προσφορά της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού στην Πατρίδα και στο Έθνος μας. Όλοι οι Εθνικοί Απελευθερωτικοί μας αγώνες έγιναν κάτω από το σκήπτρο και τη βοήθεια της εκκλησίας. Απο το 1821 με τους Παπαφλέσσα , Αθανάσιο Διάκο, Παλαιών Πατρών Γερμανό και τις ευλογίες και τη βοήθεια όλου του κλήρου. Πολλοί εδώ θα πουν πως ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε αφόρισε τους Επαναστάτες και τον Υψηλάντη στην Επανάσταση στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, αφού πρώτα απείλησαν με αφανισμό του Ελληνικού πληθυσμού στην Κων/πολη. Τα μοναστήρια, οι ιερείς, η εκκλησιά με τον τρόπο της βοήθησε σε τεράστιο βαθμό για αυτό και το Ιερό λάβαρο έχει μέχρι και σήμερα τον σταυρό. Προχωρώντας στη συνέχεια βλέπουμε την εκκλησία να συνεχίζει να προσφέρει στους αγώνες του Έθνους και θα ήθελα να σταθώ σ' αυτό το σημείο στην Μεγαλόνησο, την Ελληνική Νήσο της Κύπρου. Εδώ βλέπουμε την τεράστια προσφορά της Εκκλησίας. Η Εθναρχία, δηλαδή η εκκλησία ήταν αυτή που κρατούσε υψηλό το εθνικό φρόνημα των Κυπρίων. Ο Μητροπολίτης Νικόδημος Μυλωνάς ήταν ο πρωτεργάτης της «Οκτωβριανής Επανάστασης» του 1931 και κήρυξε την Ένωση με την Ελλάδα. Τον Ιανουάριο του 1950 η σύνοδος πήρε την απόφαση για την διεξαγωγή του Ενωτικού δημοψηφίσματος όπου το 95,75% ψήφισαν ένωση. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έφερε τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή για να οργανώσει την ΕΟΚΑ. Ιδρύοντας σωματεία και οργανώσεις όπως ΟΧΕΝ / ΘΟΙ προσπάθησε να διατηρήσει σε αναβρασμό και κατανόηση την εθνική ταυτότητα των νέων. Και πολλοί αγωνιστές της ΕΟΚΑ πολεμούσαν με το Ευαγγέλιο στη τσέπη και πίστη σε Θεο και Πατρίδα ( μια ανάγνωση επιστολών των αγωνιστών το αποδεικνύει ). Πως λοιπόν η Ορθοδοξία από ορισμένους θεωρείται αντεθνική θρησκεία;;; Όταν γιορτάζουμε την 25 Μαρτίου και την 1 Απριλίου δεν γνωρίζουμε τι έγινε; Δεν γνωρίζουμε την προσφορά της; Δεν ξέρουμε πως σήμερα η αλήθεια είναι μια; ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ...Και για αυτό και το σύνθημα « Ελληνορθοδοξία η πιο τρανή αξία » υπάρχει και αγγίζει πολλούς μέχρι σήμερα.
Επίσης από που παίρνουμε το συμπέρασμα περί καπιταλιστικής θρησκείας;;; Επειδή υπάρχουν αυτοκίνητα και κτίρια στους κόλπους της εκκλησίας;; Μα αυτό δεν είναι φαινόμενο των καιρών μας; Τα αυτοκίνητα, τα κτίρια , η τεχνολογία;; Ας μην ξεχνούμε πως αυτοί που υποστηρίζουν την πιο πάνω θέση και αυτοί χρησιμοποιούν καπιταλιστικά μέσα για να αναπτύξουν την αντικαπιταλιστική τους θεωρία, αγνοώντας το τι προσφέρει η εκκλησία και εντός και εκτός συνόρων.Πρέπει να γίνονται διπλές σκέψεις πριν από την υπόσκαψη της Ορθοδοξίας με συνθήματα όπως « παπάδες = καπιτάλες » κτλ. Γιατί σ' αντίθεση με το κράτος που ο ηγέτης είναι ο πρόεδρος και οι υπουργοί του, στην εκκλησία ηγέτης δεν είναι κανένας ιερέας, κανένας επίσκοπος κανένας αρχιεπίσκοπος. Μόνο ο Κύριος Ιησούς Χριστούς.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

23 Νοεμβρίου και όλα σχεδόν τα καταστήματα και υπεραγορές έχουν στολίσει τις βιτρίνες τους και άρχισαν τις εκπτώσεις, με αφορμή την μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων σε ένα περίπου μήνα !
Εγώ γεμάτος οργή και παράπονο για την καπήλευση της εορτής των Χριστουγέννων, είπα να γράψω αυτό το άρθρο.
Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων ; Μήπως βρίσκεται στα φωτισμένα λαμπάκια ; Μήπως στις διάφορες Χριστουγεννιάτικες, δήθεν, εκπομπές ; Η μήπως στις στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων ;
Όλοι ικανοποιούνται μένοντας στην επιφάνεια και οι άνθρωποι που ψάχνουν την πραγματική ουσία των Χριστουγέννων είναι πολύ λίγοι !
Έτσι λοιπόν περνούν τα Χριστούγεννα χωρίς να αγγίζουν σχεδόν την ψυχή κανενός. Έτσι λοιπόν η γιορτή των Χριστουγέννων εξυπηρετεί άλλους σκοπούς. Εξυπηρετεί το ξόδεμα λεφτών, την ανταλλαγή δώρων και την ψεύτικη διασκέδαση των νέων σε κλαμπ και μπαράκια !
Λοιπόν…Άραγε που βρίσκεται, που χωράει ο Χριστός σε αυτές τις γιορτές ; Είναι ο μεγάλος απών αν και η γιορτή του ανήκει απόλυτα.
Τα Χριστούγεννα κοντεύουν για ακόμη μια χρονιά. Σκεφτήκατε ποτέ γιατί γεννήθηκε ο Χριστός στον κόσμο μας ; Πολύ απλά για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία ! Για να μπορέσει να συνεχίσει ο άνθρωπος να είναι άνθρωπος. Αυτό συμβαίνει μόνο αν ο κάθε άνθρωπος δεχτεί στην καρδιά του τον Ιησού Χριστό αφήνοντας στην άκρη την σπατάλη πολλών λεφτών και τις ψεύτικες διασκεδάσεις !
Κλείνοντας, εύχομαι στον κάθε ένα σας να ζήσει ξεχωριστά αυτή την μεγάλη γιορτή και ο Χριστός να κατακλύσει τις καρδιές όλων μας και να βοηθήσει στο ξεσκλάβωμα της πονεμένης Κύπρου μας !Καλά Χριστούγεννα !